Η κορεατική κρίση μπορεί σύντομα να εκτονωθεί. Αλλά ακόμα και αν το κάνει μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι θα προκύψει και πάλι κάποια στιγμή στο μέλλον.
Το ... σόου του Κίμ Γιόνγκ έχει ρυθμιστεί για να συνεχίζει. Κάτω από τον παραλογισμό του “χοντρού τύπου” με το κακό κούρεμα που κραδαίνει πυρηνικούς πυραύλους και απαιτεί την προσοχή, υπάρχει μια φλέβα realpolitik που κάνει τον πιο αδίστακτο αμερικανό νεοσυντηρητικό να μοιάζει με την Μητέρα Τερέζα.
Γιατί αυτό συμβαίνει εκεί και τώρα και όχι ...
κάπου αλλού, κάποια άλλη στιγμή; Οι Τεκτονικές πλάκες μας δίνουν μια ιδέα. Η κορεατική χερσόνησος βρίσκεται ακριβώς στις γεωπολιτικά σύνοτα, και εαν όλη η προσοχή είναι στραμμένη στον ηγέτη της Β. Κορέας, αυτό συμβαίνει μόνο επειδή οι Κινέζοι θέλουν να γίνει έτσι. Η κορεατική κρίση είναι μόνο ένα σκηνικό ενός πολύ μεγαλύτερου “θεάτρου”.
Η κυρίαρχη γεωπολιτική θέση της Αμερικής είναι ουσιαστικά μια κληρονομιά από την πρώτη μεγάλη Ωκεανική Αυτοκρατορία, δηλαδή την μεγάλη Βρεταννία, που ιδρύθηκε πριν αυτή καταπέσει. Και οι δύο αυτοκρατορίες του ωκεανού εκθειάζουν τις αρχές που οριοθετούνται στις θεωρίες του Alfred Thayer Mahan, δηλαδή ότι η θάλασσα είναι ο βασιλικός δρόμος της αυτοκρατορίας.
Για να διατηρήσει η Αμερική την παγκόσμια κυριαρχία του - και υποθέτοντας προς το παρόν ότι δεν θα καταρρεύσει από μόνη της - δύο πράγματα είναι απαραίτητα: α) Η πρόληψη της ενοποίησης της Ευρασίας σε ένα ενιαίο κράτος ή μια γιγαντιαία πανίσχυρη συμμαχία, και β) ο αποτελεσματικός έλεγχος του σώματος του νερού που περιβάλλει την Ευρασία.
Το πρώτο από αυτά είναι ουσιαστικά η επέκταση σε παγκόσμια κλίμακα της παλιάς βρετανικής πολιτικής για την πρόληψη της ενοποίησης της ηπειρωτικής Ευρώπης, μια πολιτική που ακολούθησε με επιτυχία κατά τη διάρκεια των αιώνων με την υποστήριξη κάθε ηπειρωτικής δύναμης που αντιτίθεται στην όποια άλλη δύναμη τότε ήταν κυρίαρχη, είτε ήταν των Αψβούργων στην Ισπανία, στη Γαλλία του Ναπολέοντα, ή στην Γερμανία.
Με δεδομένο το πόσο διαφορετικά και φυσικά διαιρεμένα και εριστικά είναι τα κράτη, οι λαοί, και φορείς της Ευρασίας αυτό δεν είναι πάρα πολύ δύσκολο. Η κύρια απειλή για την αμερικανική κυριαρχία σε αυτό το πλαίσιο είναι η συνάντηση των δύο κύριων δυνάμεων της Ευρασίας, της Ρωσία και της Κίνα, αλλά ακόμη και αυτό εξακολουθεί να αφήνει πολλά περιθώρια για αντίρροπες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Δυτικής Ευρώπης, της Ινδίας και τη Μέσης Ανατολής.
Το δεύτερο σημείο – ο έλεγχος των θαλασσών – αποτελεί μεγαλύτερη πρόκληση, δεδομένου ότι τίθεται το ζήτημα της άμεσης πρόσβασης στο μέσο της δύναμης της Αμερικής, δηλαδή τον ωκεανό. Απλωμένο κατά μήκος των ακτών της Ασίας, της Ευρώπης και της Αφρικής, το ωκεάνιο σώμα είναι απίστευτα μεγάλο και θα μπορούσε, θεωρητικά, να απαιτήσει τεράστιους πόρους για τον έλεγχο. Ευτυχώς για τον Θείο Σαμ τα περισσότερα από τα έθνη που βρέχονται από τα νερά του είναι αδύναμα και μικρά, ή συναινούν στην αμερικανική ηγεμονία.
Ο μεγαλύτερος παραδοσιακός αντίπαλος στην αμερικανική ισχύ - η Ρωσία – δεν έχει μεγάλη πρόσβαση στους ωκεανούς του κόσμου. Σε καλύτερη θέση είναι τα ευρωπαϊκά έθνη, η Ινδία, και η Κίνα. Αλλά η Ευρώπη είναι διχασμένη, ειρηνιστική, και φιλοαμερικανική. Η Ινδία είναι υπανάπτυκτη και δεν έχει φιλοδοξίες αυτή τη στιγμή.
Το μόνο ισχυρό έθνος που μπορεί να διεκδικήσει τον έλεγχο των ωκεανώνείναι η Κίνα. Στην πραγματικότητα, τα μεγαλύτερο μέρος τουπληθυσμό και των εργοστασίων του βρίσκονται δίπλα σε αυτούς. Αυτή είναι η κύρια και μόνη πραγματική απειλή για την ηγεμονίατης Αμερικής. Μία Κίνα, που έχει τόση ναυτική δύναμη και πρόσβαση στις θάλασσες όπως η Αμερική θα τελείωνε ουσιαστικά την αμερικανική ηγεμονία και θα μπορούσε ξεκινήσει μια διαδικασία όπου θα βλέπαμε τους ωκεανούς να μετατρέπονται από μια αμερικανική επιχείρηση δικτύου καναλιών σε μια ελεγχόμενη από τους Κινέζους τάφρο κάτι το οποίο θα σήμαινε και τον περιορισμό της δύναμης της Αμερικής.
Αυτή η γεωπολιτική δυναμική σημαίνει ότι τα μεγάλα νησιά της Ασίας έχουν τεράστια στρατηγική σημασία. Αυτά περιλαμβάνουν το ιαπωνικό αρχιπέλαγος, την Ταϊβάν, και τις Φιλιππίνες. Η Κορεατική χερσόνησος μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως ένα είδος του νησιού.
Οι αδέξιες καταστάσεις της Ταϊβάν και τη Νότιας Κορέα, όπου οι μικρές, πλούσιες δημοκρατίες φοβούνται την βύθιση στην ολοκληρωτική φτώχεια των γειτόνων τους, εξασφαλίζει μια ρεαλιστική αλλά ρηχή συμμαχία με τα συμφέροντα των ΗΠΑπου θα συνεχιστεί για το εγγύς μέλλον.
Οι Φιλιππίνες όμως είναι μια πιο ιδιαίτερη περίπτωση, αφού έδιωξαν τις βάσεις των ΗΠΑ μετά την έκρηξη του ηφαιστείου Pinatubo το 1991. Ο ακρογωνιαίος λίθος για την αμερικανική θέση στην Ασία παραμένει Ιαπωνία. Το ιαπωνικό αρχιπέλαγος εκτείνεται 1.850 μίλια από το νησί Σαχαλίνη στην περιοχή της Ταϊβάν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην κινεζική δύναμη.
Η Ιαπωνία είναι επίσης απαραίτητη για την Αμερική σε ένα ψυχολογικό τρόπο. Η θέση της Αμερικής στην Ευρώπη βασίζεται στην πτώση της Γερμανίας, που ουσιαστικά όμως επιτεύχθη με τη νίκη των Ρώσων και το αυτοκτονικό πείσμα των Βρετανών, που τους κόστισε την αυτοκρατορία τους. Αντίστοιχα, για την Ασία πιστεύουν ότι η ήττα της Ιαπωνίας και η στρατηγική θέση αυτή τους έδωσε στην Ασία ήταν κάτι που επιτεύχθη από τους ίδιους.
Πίσω από αυτή την αμερικανική άποψη, είναι η ιδέα ότι οι Ιάπωνες είναι - ή τουλάχιστον ήταν - η ελίτ της Ασίας, και ότι η ήττα τους αντιπροσώπευε μια άμεση μεταφορά της ηγεμονίας στην Ασία από το Παλάτι του Αυτοκράτορα στο Λευκό Οίκο. Αυτή η ιδέα, βέβαια, είναι εντελώς εσφαλμένη. Καθώς τα γεγονότα που ακολούθησαν απέδειξαν ότι η Ιαπωνία μπορεί στην πραγματικότητα να ήταν ο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της Ασίας.
Ενώ η Ιαπωνία άρπαξε την ευκαιρία για να παραδοθεί στην Αμερική το 1945, η μικρή Βόρεια Κορέα, με τη βοήθεια μίας εξαντλημένης και πολύ πρόσφατα κομμουνιστικοποιημένης Κίνας, απέκρουσε την αμερικάνικη ισχύ στον πόλεμο της Κορέας, του Βιετνάμ και τα αποτελεσματικά νίκησε τις ΗΠΑ, αναδεικνύοντας τις ρωγμές και τις αδυναμίες στην αμερικανική κοινωνία, αλλά και αποσταθεροποίησε μόνιμα το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Σε σύγκριση με τους Κινέζους, τους Κορεάτες, ακόμα και του Βιετναμέζους, οι Ιάπωνες είναι ένας πιο ήπιος, πιο ευαίσθητος, και δειλός λαός.Ως νησιώτες είχαν πάντα μια παράξενη ευλάβεια για ό, τι οι θεοί αποφάσισαν να πλυθώ στις ακτές τους, είτε πρόκειται για ένα βουδιστικό είδωλο ή έναν Βρετανός ναύτης.
Οι Ασιάτες της Κίνας και των άλλων χωρών όμως, αντιθέτως, είναι ουσιαστικά το προϊόν μιας γης χωρίς σαφή όρια και εμπόδια. Αυτό είναι επίσης ένα περιβάλλον που ευνοεί ένα συγκεκριμένο και σσταμάτητο Μεγάλο μοτίβο της κινεζικής ιστορίας. Εν ολίγοις, αυτό είναι μια ρυθμική εναλλαγή των περιόδων πολεμικών συγκρούσεων, με περιόδους αυστηρού συγκεντρωτισμό και επιβολής μίας υπερ-περίτεχνης ιεραρχίας.
Αυτό συνεχίζεται για περισσότερα από 3000 χρόνια.
Ήταν αυτό το κινέζικο μοντέλο, μαζί με την νησιώτικη νοοτροπία της Ιαπωνίας, που δημιούργησε επίσης την προσωρινή ψευδαίσθηση της ιαπωνικής ηγεμονίας στην Ασία. Η μία χώρα αποδεχθηκε κάθε καινοτομία που ήταν διαθέσιμη στο ζενίθ της βικτωριανής παγκοσμιοποίησης, ενώ η άλλη την ίδια περίοδο βίωνε μία κατάσταση χάους, φαγωμάρας, και τον συγκρούσεων. Ακόμη και με αυτά τα πλεονεκτήματα, οι Ιάπωνες έχασαν, όταν τελικά επιχείρησαν μια πλήρη εισβολή της Κίνας, στο ζενίθ της δικής τους δύναμης.
Η ουσία από όλα αυτά είναι ότι, αν και οι Ιάπωνες δικαιολογημένα φημίζονται ως πολεμιστές , οι Κορεάτες και οι Κινέζοι έχουν κοπεί από μια ακόμα πιο σκληρή και πιο επιθετική στρατιωτική μήτρα. Επίσης, είναι λιγότερο πιθανό να υπνωτιστούν από τον δυτικό πολιτισμό.
Αλλά για να καταλάβουμε το πώς η δυναμική της ανόδου της κινέζικης δύναμης, θα επηρεάσει την την Αμερική, χρειαζόμαστε μία πιο λεπτομερή κατανόηση των κινεζικών ιστορικών πρότυπων.
Ακριβώς όπως δύο βασικές καταστάσεις εναλλάσσονται στην κινεζική ιστορία – τοπικές (εμφύλιες) συγκρούσεις έναντι περιόδων αυστηρου συγκεντρωτισμού - έτσι υπάρχουν δύο χαρακτηριστικές πτυχές στην κινέζικη γεωπολιτική σκέψη .
Η πρώτη, που σχετίζεται με την περίοδο των τοπικών συγκρουσεων, είναι ένα είδος νοοτροπίας των συνόρων, μια εξωστρεφής δύναμη που αναζητά σαφή σύνορα και τρόπους κυριαρχίας. Η δεύτερη, που σχετίζεται με τον συγκεντρωτισμό, είναι μια εσωστρεφής τάση-που αντιπροσωπεύει την επιθυμία να οργανωθούν τα πράγματα σε μία διασυνδεδεμένη ιεραρχία, να συνειδητοποιήθεί το μέγεθος της χώρας και να ελέγχθούν όλα όσα την αφορούν ή αλλιώς να αποκλείστει ό,τι δεν μπορεί να ελέγχθει.
Ο τρόπος λειτουργίας του μοτίβου της κινεζικής ιστορίας, μας δίνει μια λεπτομερή περιγραφή οκτώ σταδίων:
Ανταγωνιστικός διχασμός στην τεράστια κινέζικη ενδοχώρα
Ο πόλεμος και η επιβολή της ενότητας μέσα από την κατάκτηση
Συγκέντρωση και οργάνωση
Οικονομική ανάπτυξη και προβολή δύναμης
Στρατιωτική και πολιτική ανάπτυξη που καθορίζεται από την οικονομική δυναμική
Υπερεπέκταση, ήττα λόγω λογιστικών ορίων
Οικονομική εσωτερίκευση και απομονωτισμός
Στασιμότητα και σταδιακή κατάρρευση
Αυτή την ίδια ακριβώς πορεία μπορεί να δει κανείς στις περιόδους των Χαν, Τανγκ, Ming, και Manchu. Κατά την περίοδο των Τανγκ (618-907) η οικονομική ανάπτυξη και προβολή στην κεντρική Ασία οδήγησαν σε στρατιωτικές εκστρατείες για τον έλεγχο αυτής της διαδρομής, δημιουργώντας μια διευρυμένη ζώνη εξουσίας της Κίνας μέχρι τα βάθη της κεντρικής Ασίας, που αργότερα έγινε γνωστή ως ο Δρόμος του Μεταξιού. Παρομοίως, η επιθυμία των Μινγκ (1368-1644) για τον έλεγχο της οικονομικής τους δύναμης, τους οδήγησε στα αλλόκοτα ναυτικά σχέδια του Zheng He που ταξίδεψε εκτεταμένα στον Ινδικό Ωκεανό. Και στις δύο περιπτώσεις, επήλθε μία υπερεπέκταση, που ακολουθήθηκε από την οικονομική εσωτερίκευση και τον απομονωτισμό, με την συνέχεια να είναι μία περίοδος στασιμότητας και τελικά παρακμής.
Η σύγχρονη Κίνα κινείται σήμερα από τον 4ο προς το 5ο από αυτά τα στάδια, το οποία απαιτεί στρατιωτική και πολιτική ανάπτυξη που καθορίζεται από την οικονομική δυναμική. Σε αντίθεση με τις περιόδους των το Tang και των Μινγκ, η οικονομική δυναμική της Κίνας αυτή τη φορά είναι πραγματικά παγκόσμια και πολλαπλών κατευθύνσεων με τα κινεζικά προϊόντα να φθάνουν σε κάθε μέρος του πλανήτη. Ένας διάδρομος μέσω της κεντρικής Ασίας ή μερικές δειλές εισβολές από τα πλοία της στον Ινδικό Ωκεανό δεν θα είναι αρκετά. Η λογική της κινεζικής ιστορίας απαιτεί τουλάχιστον ένα μερίδιο στην ωκεάνια ζώνη. Αυτό σημαίνει ότι ο τρισχιλιετής ιστορικός ρυθμός της Κίνας θα διασταυρωθεί τώρα με τη δεύτερη (φάση της) Ωκεανική Αυτοκρατορία, τις ΗΠΑ. Το φυσικό σημείο της έντασης είναι η ασιατική ακτή, ειδικά η Κορέα και η Ιαπωνία.
Η Αμερική μπορεί να συνεχίσει να κρατά καθηλωμένο τον κινέζικο Δράκο και να απολαμβάνει τα προνόμια του ότι είναι η παγκόσμια υπερδύναμη. Και αυτό κάνει, υπερασπιζόμενη την Νότια Κορέα. Μία τυχόν έξοδος από την Κορέα θα μπορούσε να δημιουργήσει μια δυναμική που θα ίσως θα είχε ως αποτέλεσμα η Αμερική να εγκαταλείπει και την Ιαπωνία δίνοντας ουσιαστικά το μισό της παγκόσμιας ηγεμονίας της μαζί με τα οικονομικά οφέλη από αυτήν. Αυτό δεν είναι πιθανό να συμβεί για κάποιο χρονικό διάστημα. Οι Κινέζοι το γνωρίζουν αυτό και σχεδιάζουν αναλόγως. Θέλουν να διώξουν τους Αμερικανούς από την αυλή τουςτους και ξέρουν ότι για να το κάνουν, κατά κάποιο τρόπο, θα πρέπει να τους σπρώξουν. Εδώ έρχεται ο ρόλος της Β. Κορέας. Αλλά πρώτα ας εξετάσουμε τις πιο συμβατικές μεθόδους της Κίνας για την επίτευξη αυτών που θέλει.
Πρώτον, είναι η δραστική βελτίωση των στρατιωτικων δυνατοτήτων της, ιδίως στην ικανότητά της να προβάλλει εκτός Κίνας την δυναμή της. Είναι, επίσης, η δημιουργία συμμαχιών με άλλες δυνάμεις της Ευρασίας, κυρίως τη Ρωσία και το Ιράν. Με αυτές τις χώρες που δεν μπορεί να συμμαχήσει διπλωματικά επιδιώκει να τις ενσωματώσει οικονομικά μέσω της αύξησης των εμπορικών και επιχειρηματικών δεσμών. Αυτές περιλαμβάνουν τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία, οι οποίες κάνουν τώρα πολύ περισσότερες “δουλειές” με την Κίνα από ότι με την Αμερική και εξαρτώνται οικονομικά ολοένα και περισσότερο από αυτήν με τον ίδιο τρόπο που είναι στρατιωτικά και διπλωματικά εξαρτημένες από την Αμερική. Η Κίνα επίσης όλο και περισσότερο αναζητά τρόπους για την επέκταση της πολιτιστικής της δύναμης, ιδίως στην Ασία.
Με την πάροδο του χρόνου αυτές οι συνεχιζόμενες τάσεις, θα φέρουν τα πράγματα σε ένα κομβικό σημείο. Στη συνέχεια, το κύριο πρόβλημα για την Κίνα θα είναι αυτό της αδράνειας, του να πρέπει να ταρακουνήσει τα πράγματα για να τα φέρει στην τροχιά που βρίσκονται τα δικά της συμφέροντα. Ακόμα και αν η Κίνα κυριαρχεί στην οικονομία της Ιαπωνίας, αυτό δεν θα σημαίνει τίποτα αν η Ιαπωνία εξακολουθεί να είναι εξαρτώμενη από την Αμερική και την στρατιωτική της δύναμη. Και ας μην ξεγελιόμαστε: Ο κύριος κινεζικός στρατηγικός στόχος είναι το να αποσπάσει την Ιαπωνία από την Αμερική. Λόγω αυτού του γεγονότος, σχεδόν ο,τιδήποτε κάνει η Κίνα πρέπει να ερμηνεύεται υπό το πρίσμα αυτό, χωρίς να έχει σημασία το πόσο αντιπαραγωγικό φαίνεται.
Πέρυσι υπήρχαν μαζικές αντι-ιαπωνικές διαδηλώσεις και ταραχές στην Κίνα. Αυτά τα γεγονότα φαινομενικά πυροδοτήθηκαν από Ιαπωνικές ενέργειες σε ορισμένες αμφισβητούμενης κυριαρχίας βραχονησίδες (κρίση τύπου Ιμίων). Αλλά σε μια χώρα που ελέγχονται πλήρως τα μέσα ενημέρωσης και ως εκ τούτου η κοινωνική διάθεση, είδαμε ουσιαστικά την κινεζική κυβέρνηση να εξαπολύει τακτικές όχλου. Οι ταραχές προκάλεσαν κάποια ζημιά στις οικονομικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, αλλά αυτή ήταν ελάχιστη. Πολύ πιο σημαντική ήταν η συναισθηματική επίδραση στην Ιαπωνία. Οι ταραχές προηγήθηκαν των Ιαπωνικών εκλογών και βοήθησαν στην εκλογή του πιο εθνικιστή Σίνζο Άμπε ως πρωθυπουργού.
Εκ πρώτης όψεως, μια τέτοια τακτική κάνει την Ιαπωνία πιο θερμή οπαδό της Αμερικάνικης συμμαχίας, και πολλές από τις τοπικές εκστρατείες εναντίον αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων “πέθαναν”, αλλά η μακροπρόθεσμη κινεζική στρατηγική είναι το να αναγκάσει την Ιαπωνία να αποκτήσει το δικό της πυρηνικό οπλοστάσιο. Ως πυρηνική δύναμη η Ιαπωνία θα δεν είναι πλέον το υποχείριο της Αμερικής όπως τώρα. Η υποδαύλιση των εθνικιστικών τάσεων στην Ιαπωνία κάνει το παραπάνω πιο πιθανό και σχετικά εύκολο να γίνει: Η χρήση αποκρουστικών όχλων που καταστρέφουν την Ιαπωνική περιουσία, χρησιμοποιώντας προσβλητικά συνθήματα έχει ένα μεγάλο συναισθηματικό αντίκτυπο στους Ιάπωνες, που είναι πολύ ευαίσθητοι σε τέτοιου είδους γεγονότα. Αλλά το απλά να κάνουν την Ιαπωνία να θυμώσει με αυτόν τον τρόπο εν μέρει αντισταθμίζει την τάση για την οικονομική της ενσωμάτωση. Εδώ έρχεται ξανά ο ρόλος της Β. Κορέας. Δίνει στόχο στον φόβο και σχήμα στον θυμό – καθώς και την δυνατότητα άρνησης για τους Κινέζους.
Η εμφάνιση ενός ανισόρροπου δικτάτορα στο κατώφλι της Ιαπωνίας με ένα πυρηνικό οπλοστάσιο εξυπηρετεί δύο σημαντικές λειτουργίες. Πρώτον, χρησιμεύει για να αποκαλύψει την κενότητα της αμερικανικής ισχύος. Παρά το status της υπερδύναμης, αυτό ήταν κάτι που η Αμερική ήταν ανήμπορη να αποτρέψει. Δεύτερον, κάνει τους Ιάπωνες να αναρωτιούνται αν θα μπορούσε η Αμερική να αποτρέψει πραγματικά μια επίθεση της Βόρειας Κορέας ή ένα πυρηνικό πλήγμα κατά της Ιαπωνίας. Θα κινδύνευε η ίδια και το προσωπικό της για λογαριασμό της Ιαπωνίας; Αυτό κάνει την ιδέα του να έχει η Ιαπωνία το δικό της πυρηνικό οπλοστασίο πιο θελκτική για τους περισσότερους Ιάπωνες. Κάτι το οποίο όπως προείπαμε , θα είναι ένα τεράστιο βήμα για την ανεξαρτησία της Ιαπωνίας από την Αμερικανική Αυτοκρατορία.
Ερωτήσεις για το βαθμό στον οποίο ο Κίμ ελέγχεται ή συνεργάζεται με τους Κινέζους, πάντα θα υπάρχουν. Αλλά μία σοβαρή qui bono (ποιός ωφελείται) ανάλυση δείχνει ότι υπάρχει συνεργασία μεταξύ των δύο, με την Κίμ να χρησιμεύει ως το “μαύρο πρόβατο” της Κίνας, αμφισβητώντας την Αμερικάνικη δύναμη με την ίδια την ύπαρξή του και την συμπεριφορά του, ενώ κρύβεται στη σκιά της Κίνας.
Ορισμένοι αναλυτές λένε ότι ο Βορειοκορεάτης ηγέτης έχει στριμώξει τον εαυτό του σε μια γωνία γράφοντας επιταγές που δεν μπορεί να εξαργυρώσει και ότι κινδυνεύει να ατιμαστεί υποχωρώντας ή να υποστεί μια στρατιωτική συντριβή αν δεν το κάνει. Αυτοί οι αναλυτές αγνοούν τον ρόλο που η Κίνα μπορεί να παίξει σε οποιαδήποτε πολεμική κατάσταση.
Αν ο Κίμ Γιόνγκ εξαπολύσει κάποιο είδος επίθεσης στη Νότια Κορέα ή την Ιαπωνία, οι χώρες αυτές, μαζί με την Αμερική, μπορεί να προβούν σε αντίποινα. Αλλά τα αντίποινα αυτά μπορούν να φτάσουν μόνο μέχρι εκεί που υπάρχει η άδεια της Κίνας, η οποία μπορεί να παρέμβει με τον ρόλο του ειρηνοποιού. Με άλλα λόγια, οποιαδήποτε στρατιωτική σύγκρουση θα είναι εξαιρετικά περιορισμένης διάρκειας. Ακόμη και αν η Βόρεια Κορέα έχει μεγαλύτερες απώλειες και μεγαλύτερη ζημιά, το καθεστώς του Κιμ θα εξακολουθεί να είναι άθικτο και θα είναι σε θέση να δείχνει με υπερηφάνεια τα σημάδια της μάχης και να μιλά για νίκη, αφού πάλεψε με μια υπερδύναμη και είναι ακόμα όρθιο. Αυτά τα γεγονότα στην συνέχεια θα δυσφημήσουν ακόμη περαιτέρω την Αμερική και την στρατιωτική της ομπρέλα και θα σπρώξουν την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα στο να δουν όλο και με καλύτερο μάτι την δική τους άμυνα και τις σχέσεις τους με την Κίνα ως τον πιο σίγουρο δρόμο για την ειρήνη και την ευημερία.
Φυσικά κάποιος θα μπορούσε να πεί ο Βορειοκορεάτης δικτάτορας είναι ένας τρελός που κάνει ό,τι ο ίδιος θέλει. Το γεγονός όμως ότι κάνει αυτό που κάνει σε αυτόν το συγκεκριμένο τόπο και χρόνο δείχνει ακριβώς το αντίθετο, και υποδεικνύει το σημείο μέχρι του οποίου θα φτάσουν οι Κινέζοι για να επιτύχουν τους στόχους τους.
Του C. Liddel, απόδοση στα ελληνικά Δ. Παπαγεωργίου
antistasi.info
epirus-ellas.gr
ΠΗΓΗ : ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ