«ήταν ένα παιχνίδι με πολλά συναισθήματα και κατά τη διάρκεια του δεν ήξερα τι να κάνω και πως να αντιδράσω.
Του Σπύρου Σταματόπουλου (Συνταγματάρχη ε.α.)
Ένας αδρά αμειβόμενος, επαγγελματίας ποδοσφαιριστής δεν μπόρεσε καν να σκοράρει σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα εναντίον της ομάδας της χώρας από την οποία κατάγεται. Στην Ελλάδα του σήμερα όμως το επίσημο Ελληνικό κράτος εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο πολιτογραφημένος ως Έλληνας αλλογενής μπορεί να υπερασπιστεί και να θυσιαστεί για την Ελλάδα ενάντια στα συμφέροντα της πραγματικής του πατρίδας!
Θεωρεί ότι με την κατάργηση του Γένους ως προϋπόθεση εισαγωγής στις παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων δεν κινδυνεύει η εθνική ασφάλεια και ότι θα υπάρξει η υπέρτατη θυσία για την εξασφάλιση της ακεραιότητας της χώρας από τους Ελληνοποιημένους λαθραία εισελθόντες στην χώρα αλλογενείς.
Αγνοείται παντελώς και επιμελώς η βασικότερη προϋπόθεση για αυτή τη υπέρτατη θυσία, να πεθάνεις για την πατρίδα, η ύπαρξη της εθνικής συνείδησης.
Η εθνική συνείδηση δεν είναι επίκτητη, τεχνητή ή εμφυτευόμενη, αλλά αποτελεί μια μακροχρόνια διαδικασία που γίνεται από γενιά σε γενιά και συνδέεται με την ανάπτυξη του αισθήματος πατριωτισμού, που σύμφωνα με την ψυχολογία, συγκαταλέγεται στα ανώτερα συναισθήματα και τα οποία καθώς δεν εκπορεύονται από καθαρά φυσικές, βιολογικές ανάγκες και εγωιστικές επιδιώξεις, απαιτούν καλλιέργεια κα ανάλογη πολιτισμική υποδομή.
Η εθνική συνείδηση δεν συνδέεται με την απόδοση της ιθαγένειας και την πολιτογράφηση, που αποτελεί απλά ένα νομικό σύνδεσμο με την πολιτειακή τάξη και τα πολιτειακά δικαιώματα και υποχρεώσεις των προσώπων που κατοικούν εντός μια συγκεκριμένης πολιτειακής έννομης τάξης, και τα οποία συγκροτούν το λαό ενός κράτους αλλά όχι απαραιτήτως, επ' ουδενί, και το έθνος.
Η εθνική συνείδηση δεν είναι αυτόματο παρεπόμενο αποτέλεσμα ή παράπλευρη συνέπεια της πολιτογράφησης, η εθνική συνείδηση διαμορφώνεται μόνο μέσω της ανάπτυξης κοινών συνεκτικών στοιχείων, που μακροπρόθεσμα γίνονται δεσμοί, μεταδιδόμενοι από γενιά σε γενιά, όπως η έλξη της καταγωγής σε κοινή φυλετική ομάδα, η γλώσσα, η θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα, το πολιτιστικό επίπεδο (ακόμη και οι κοινές διατροφικές συνήθειες συνιστούν κοινό πολιτιστικό επίπεδο), η ιστορία και η φυλετική και εθνολογική εξέλιξη, οι παραδόσεις και οι ευρύτερες κοινωνικές κουλτούρες, κ.α.
Η εθνική συνείδηση είναι συνειδητοποίηση της κοινής ιστορίας, εξέλιξης, αγώνων, στόχων και σκοπών αλλά και διαχείρισής τους, και αγαθά και υπηρεσίες που παραδοσιακά συνδέονται με την έννοια του κοινού, συλλογικού εθνικού συμφέροντος δεν μπορούν να ανατίθενται σε μη έχοντες διαμορφώσει ικανή εθνική συνείδηση και κουλτούρα για να μπορέσουν να αντιληφθούν, συμμετάσχουν και συνεισφέρουν στους συλλογικούς στόχους και σκοπούς.
Από τη φύση της και την κεφαλαιώδη σημασία της, η εθνική άμυνα πρέπει να ασκείται από Έλληνες το γένος, με κοινή ιστορική, γλωσσική, θρησκευτική και πολιτιστική καταγωγή και παράδοση, ώστε το συγκεκριμένο εθνικό αγαθό να μπορεί να προσφερθεί με τον κατάλληλο τρόπο στο κοινωνικό σύνολο και τους πολίτες που κατοικούν στη χώρα αυτή. Ενώ κριτήριο για την παροχή/διαχείριση της εθνικής άμυνας πρέπει να είναι το γένος, αποδέκτης της μπορεί να είναι όποιος πολίτης κατοικεί στη χώρα και καταβάλλει το αντίτιμο για της υπηρεσίες της (φόρος), άρα και αλλογενής, εκτός εάν η εθνικότητα, φυλή, καταγωγή, ακόμα και θρησκεία, κριθεί ως αντιτιθέμενη στα εθνικά συμφέροντα γιατί είναι ίδια με αυτή εξωτερικού εχθρού που επιχειρήσει ένοπλη επέμβαση και επίθεση. Στην περίπτωση αυτή, μάλιστα, αν ο αλλογενής πολίτης αναμειχθεί στην προετοιμασία, διεξαγωγή και εκτέλεση της εχθρικής ενέργειας, τότε θα πρέπει να δικασθεί για εσχάτη προδοσία και εφόσον υπάρχουν νόμιμες αποδείξεις να καταδικαστεί.
Οι υπηρεσίες της εθνικής άμυνας δεν μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν, όπου ευλόγως αν οι προσλήψεις πραγματοποιούνταν από τον ιδιώτη, έστω και ανάδοχο παραχωρηθείσας υπηρεσίας, δεν θα μπορούσαν να αποκλείουν και αλλογενείς πολίτες, αλλά ως το κορυφαίο και υπέρτατο (πάνω και από την εσωτερική ασφάλεια και εξωτερική πολιτική) δημόσιο αγαθό, επιβάλλεται από την ίδια τη φύση των υπηρεσιών που παρέχει να προσλαμβάνονται Έλληνες όχι μόνο στην ιθαγένεια-υπηκοότητα αλλά και το γένος. Πόσο μάλλον όταν αμέτρητες ενέργειες γειτονικών και όμορων λαών και εθνοτήτων προς την Ελλάδα, και οι οποίες, μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, πολλαπλασιάζονται, δεικνύουν εχθρική διάθεση, η οποία απαιτεί ετοιμοπόλεμες ένοπλες δυνάμεις για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, και, όπου το εθνικό φρόνημα παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Χωρίς να είναι υποχρεωτικό ότι ο έχων ελληνική εθνικότητα και καταγωγή στρατιωτικός έχει απαραίτητα και αναπτυγμένο εθνικό φρόνημα που θα του επιτρέψει τη στιγμή που θα απαιτηθεί να δείξει όλα εκείνα τα ψυχικά χαρίσματα που θα βοηθήσουν στην απόκρουση του εχθρού, εντούτοις, το ελληνικό γένος αποτελεί ένα μαχητό τεκμήριο ότι ο στρατιωτικός θα μπορέσει να ανταποκριθεί στα ειδικά καθήκοντά του και να υπερασπισθεί τα συμφέροντα της πατρίδας του έναντι εχθρικών και κακόβουλων ενεργειών.
Για τους λόγους αυτούς, ένας αλλογενής, αλλόθρησκος ή αλλόφυλος που έχει αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια-υπηκοότητα μπορεί θαυμάσια να προσφέρει ιατρικές, εκπαιδευτικές ή άλλες υπηρεσίες, όπου απαιτούνται μόνο τεχνικές/επιστημονικές δεξιότητες, αλλά για νευραλγικούς τομείς της ίδιας της υπόστασης της χώρας, και όχι απλώς της οικονομίας της, απαιτούνται επιπροσθέτως των τεχνικών/επιστημονικών δεξιοτήτων και εμπειριών, και ψυχικά κριτήρια και ιδιότητες, όπως η ανάπτυξη ιδιαίτερων δεσμών με την χώρα όπου κατοικούν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, και η οποία στη συνείδησή τους δεν είναι απλά η «Ελλάδα» αλλά η «πατρίδα».
Η πολιτογράφηση αλλοδαπού, αλλογενούς ή αλλόθρησκου από μόνη της δεν αποτελεί καμία εγγύηση, ιδιαίτερα στην Ελλάδα όπου τα κριτήρια κτήσης ιθαγένειας είναι καθαρά ποσοτικά, βάσει του χρόνου παραμονής, και όχι ποιοτικά, καθώς δεν απαιτείται και ένας ελάχιστος έλεγχος γνώσης σε ικανοποιητικό βαθμό της ελληνικής γλώσσας, ιστορίας, δομικών χαρακτηριστικών που συνθέτουν την «ελληνικότητα», πράγμα, όμως, απαραίτητο για να μπορέσουν να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία, αν και εφόσον, βέβαια αυτό είναι το ζητούμενο, και όχι το αντίθετο, δηλ. η προσαρμογή της ελληνικής κοινωνίας στη διαπολιτισμικότητα, που, όμως, δεν έχει κανένα έρεισμα στους Έλληνες, που δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο και δεν έχουν ποτέ ερωτηθεί για κάτι τέτοιο.
Η εθνική συνείδηση διαμορφώνεται μέσα από τους θεσμούς και τόσο η διαμόρφωση θεσμών όσο και η εμπέδωσή τους απαιτεί χρόνο και δεν είναι διαδικασία εξπρές.
Οι φορολογούμενοι Έλληνες πολίτες έχουν ανάγκη από εθνική άμυνα και από διαχειριστές της που εκφράζουν τα εθνικά συμφέροντα, έστω και κατά τεκμήριο, και τέτοιο τεκμήριο μόνο η ελληνική καταγωγή μπορεί να είναι.
Μόνο η ελληνική καταγωγή εγγυάται την αποτελεσματική άσκηση της εθνικής άμυνας και την παροχή της ως κορυφαίο αμιγές δημόσιο αγαθό στους πολίτες.
Σας καλώ να στηρίξετε την κίνηση επτά στρατιωτικών με προσφυγή στο ΣτΕ για την διατήρηση του Γένους ως προϋπόθεση για την εισαγωγή στις στρατιωτικές σχολές η οποία συζητείται στις 17 Μαΐου τρέχοντος έτους.
veteranos.gr
ΠΗΓΗ : ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ