Μπορεί το περιεχόμενο του παρόντος ιστοχώρου να θεωρείται κυρίως… «αντρικό» αλλά και το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών είναι πρωτίστως θέμα αντρικό… Αυτό φρόντισε να μας υπενθυμίσει – και καλά έκανε – φίλη του παρόντος ιστοχώρου, με την αποστολή άρθρου-παρέμβασης με αφορμή, όπως μας αναφέρει, την επίσημη έναρξη λειτουργίας του νέου Κέντρου Συμβουλευτικής Υποστήριξης Γυναικών του Δήμου Καβάλας… Και συνεχίζει:
Η γενική γραμματέας Ισότητας, Βάσω Κόλλια, ανέφερε πως σύμφωνα με την καταγραφή κρουσμάτων βίας φέτος στην Ελλάδα τα ποσοστά είναι αυξημένα κατά 47% σε σύγκριση με όλα τα προηγούμενα χρόνια… «Η βία προς τις γυναίκες έχει πολλά πρόσωπα, όπως ο οικονομικός εκβιασμός, η σεξουαλική ταπείνωση, ο τραυματισμός, ο σωματικός βιασμός. Σε κάθε περίπτωση η βία κατά των γυναικών είναι παρούσα και αδιαμφισβήτητη» υπογράμμισε.
Η Β. Κόλλια μίλησε για αύξηση των περιστατικών με ανατριχιαστικό ρυθμό στα κρούσματα βίας κατά των γυναικών, όπου δράστης, τις περισσότερες φορές, είναι ο σύντροφός τους. Στην Ελλάδα λοιπόν του 2013 οι γυναίκες πέφτουν ακόμα θύματα βίας. Θα πει κανείς ότι φταίει η κρίση, τα σφιχτά οικονομικά των νοικοκυριών, η ανεργία και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο. Πάμε καλά; Μα πού ζούμε; Και δεν σκοπεύουμε να αρχίσουμε να λέμε περί φεμινισμού και δεν συμμαζεύεται, όμως αυτά τα φαινόμενα είναι ντροπή και κατάντια.
Οι άντρες που σηκώνουν το χέρι τους σε μια γυναίκα, την τρομοκρατούν και την εκβιάζουν δεν είναι άντρες. Είναι κομπλεξικά ανθρωποειδή που νομίζουν ότι μπορούν να επιβληθούν με αυτούς τους εξ' ορισμού απαράδεκτους τρόπους στο γυναικείο φύλο (δεν πιστεύω να έχεις κανένας αμφιβολίες για το ποιό είναι τελικά το αδύναμο φύλο). Οι γυναίκες από την άλλη είναι θύματα. Θύματα γιατί οι περισσότερες στις οποίες έχει συμβεί κάτι τέτοιο δεν αντιδρούν. Ντρέπονται, φοβούνται τη μοναξιά, φοβούνται μην χαλάσουν την οικογένεια, την οικονομική βοήθεια που τους προσφέρεται και στην τελική πολλές φορές φοβούνται να μη χάσουν "το κελεπούρι"!
Πάντα μετά την πρώτη φορά θα ακολουθήσει κι άλλη, κι άλλη. Και η κατάσταση ξεφεύγει και συμμαζεμό δεν έχει, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των περιστατικών δεν καταγγέλλεται ποτέ. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν κατακρίνουμε τις πονεμένες (ψυχικά και σωματικά) αυτές γυναίκες γιατί αν δεν βιώσει κανείς τέτοιο περιστατικό δεν μπορεί να έχει και άποψη. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο όμως και για τους «ασήκωτους» νταήδες που ξεχειλίζουν από δήθεν μαγκιά και θυμό και ξεσπούν στις γυναίκες. Τον σκότωσε λέει μετά η γυναίκα του γιατί τη χτυπούσε ή τη βίαζε. Μα γιατί; Τόσο καλό παιδί, δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα στη γειτονιά που θα πουν και τα κανάλια…
Ομολογούμε ότι οι γυναίκες που έχουν δεχθεί οποιαδήποτε μορφής βία είτε στο οικογενειακό είτε στο εργασιακό τους περιβάλλον βρίσκονται σε τρομερά δύσκολη θέση. Δεν είναι εύκολο για μια γυναίκα να μιλήσει για κάτι τέτοιο ακόμα και σε δικούς της ανθρώπους, σε ειδικούς και στα τόσα κέντρα υποστήριξης που υπάρχουν (των οποίων τα ενημερωτικά σποτάκια παρεμπιπτόντως παίζουν μεταμεσονύκτια μαζί με τα ροζ τηλέφωνα και τα δίμετρα μοντέλα που υπόσχονται στον εν δυνάμει πελάτη λαγούς με πετραχήλια – τραγική ειρωνεία και γελοιότητα τουλάχιστον).
Πολλά εξηγούνται λοιπόν για την κατάντια και τον ξεπεσμό αυτής της κοινωνίας… «Όλα ξεκινούν από το σπίτι μας» έλεγαν οι πάντα σοφές μαμάδες. Αν δεν μπορεί κανείς να έχει ένα ήρεμο, αγαπημένο και μονοιασμένο περιβάλλον στο σπιτικό του, δεν υπάρχει περίπτωση μια ολόκληρη κοινωνία σε τέτοιους δύσκολους καιρούς να πάει μπροστά. Έχουμε την τύχη που μας αξίζει τελικά.
Πηγή
ellinonpaligenesia.blogspot.gr
ΠΗΓΗ : ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ