Η Σπονδή, η έκχυση δηλαδή των Σπονδικών υγρών στον Βωμό, στην Πυρά, στο έδαφος, στη θάλασσα,στους ποταμούς, στις λίμνες, στα δένδρα, είναι αναπόσπαστη Ιερή πράξη της Ελληνικής Λατρείας.
Η Σπονδή είναι από μόνη της μια ύψιστη λατρευτική πράξη, με την οποία προσφέρουμε το καλύτερο μέρος τού εαυτού μας, σπένδοντας τον σεβασμό μας στην επικοινωνία με το Θείο. Με την Σπονδή επικυρώνουμε το λόγο μας, τις ευχές μας, τις πράξεις μας. Όπως δεν μπορούμε να ξαναβάλουμε πίσω τα Σπονδικά υγρά, ούτως δεν μπορεί ν' αναιρεθεί και ο λόγος μας. Είναι Ιερός δεσμός πού ενώνει τούς ανθρώπους με το Θείον. Ότι χύνεται δεν γυρίζει πίσω.
Ο Όμηρος αναφέρει σπονδές πριν την κατάκλιση και ο Ησίοδος κατά το πρωινό και δειλινό.
Τα Σπονδικά υγρά μπορεί να είναι Ύδωρ, Μέλι, Έλαιο και Οίνος κατά την σειρά πού μάς παραδίδει ο Εμπεδοκλής, αρώματα, γάλα, χυμοί φρούτων.
Η Σπονδή πού κυριαρχεί βεβαίως στην επικοινωνία μας με τις θεές και τούς θεούς είναι αυτή τού ερυθρού Οίνου, μιμούμενοι το Νέκταρ των Θεών.
«Είπε η Θεά και τράπεζαν γεμάτην Αμβροσίαν του θέτει και άμα κόκκινο Νέκταρ τού συγκερνάει.» Οδύσσεια Ε, ( 92-94 )
Ο ερυθρός Οίνος είναι σύμβολο της θυσίας, της νεότητος, της αιωνιότητος, της Ιεράς Μέθης.
Οι Σπονδές γίνονται από οινοχόη, σκύφο (κύπελλο), κρατήρα (πού συμβολίζει το όλον, τον δεσμό μιας ομάδας, μιας κοινότητας, μιας πόλης, μιας χώρας), δέπας (ποτήρι). Τά σκεύη των Σπονδών τα διατηρούμε συνεχώς καθαρά και η χρήση τους είναι μόνο για τον Ιερό σκοπό.
Πλην των Οινοσπονδών έχουμε και τις άοινες ή νηφάλιες πού αναλόγως τού υγρού πού χρησιμοποιούμε καλούνται μελίσπονδα, υδρόσπονδα, ελαιόσπονδα κ.τ.λ.
Άοινες Σπονδές εκχύουμε στους Ήρωες, στη Μνημοσύνη, στις Μούσες, στις Ευμενίδες, στην Ουράνια Αφροδίτη, στις Νύμφες, στην Αυγή, στην Σελήνη, στον Ήλιο.
Κατά την Σπονδή το υγρό χύνεται σιγά-σιγά από το Ιερό σκεύος, χωρίς να προηγηθεί πόση από εμάς. Μετά το πέρας της τελετής ο Οίνος πού έχει απομείνει μοιράζεται μ' ευφρόσυνη διάθεση στους συμμετέχοντες για ν' ακολουθήσει γιορτή.
Στους Χθονίους θεούς, στους Προγόνους και στους νεκρούς μας προσφέρουμε Χοές.
 |
Σπονδή σε εσωτερικό ερυθόμορφου αγγείου. Βούλτσι -5ος αι. |
Κατά τις Χοές τα υγρά χύνονται με απότομη και γρήγορη ανατροπή τού Ιερού σκεύους.
Για τα Ιερά σκεύη των Χοών ισχύει ότι και για τα σκεύη των Σπονδών.
Στις Χοές χύνουμε τα υγρά στο χώμα, τύμβο, σε άνοιγμα μικρού κοιλώματος στο έδαφος. Τις προσφορές των Χοών δεν τις καταναλώνουμε.
Μια νεκρική Χοή μάς διασώζει ο Όμηρος Στην Οδύσσεια, όταν ο Οδυσσέας προσέρχεται ως ικέτης στους νεκρούς, την οποία έχυσε σε λάκκο.
«Μέλι, γάλα, γλυκό κρασί και νερό και στο τέλος τα ράντισε με κριθάλευρο» Κ 518-526 & Λ 26-34
Στους νεκρούς μας κάνουμε τρίσπονδες Χοές με μέλι, γάλα και κρασί.
Στους Όρκους ο Οίνος πού σπένδουμε δεν καταναλώνεται. Αδειάζουμε όλο τον Οίνο και στο τέλος σπάμε το σκεύος. Το σπάσιμο τού σκεύους επισφραγίζει το αναπόδραστο τού Όρκου.
ΠΗΓΗ : ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ