Φαίνεται πως οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν ιδιαίτερα τα φρούτα, είτε γιατί είχαν ανακαλύψει τις ευεργετικές τους ιδιότητες, είτε γιατί τους ήταν σχετικά εύκολο να τα προσθέσουν στην καθημερινή τους διατροφή, γιατί οι αναφορές των συγγραφέων και των ποιητών της εποχής σε αυτά είναι πολυάριθμες.
Τα δαμάσκηνα ήταν γνωστά και δημοφιλή στην αρχαιότητα ιδιαίτερα στους Ρόδιους και τους Σικελούς, και ονομαζόντουσαν ‘βράβυλα’ ή και ‘κόκκυμπλα’.
Τα μήλα υπήρχαν σε αρκετές ποικιλίες και έπαιρναν την ονομασία τους από την γεύση τους ή από την προέλευσή τους. Τα γλυκά τα έλεγαν ‘ορβικλάτα’, τα ζουμερά τα έλεγαν ‘σητάνια’ ή ‘πλατάνια’, ενώ τα μήλα που προέρχονταν από την Κορινθία τα έλεγαν ‘εφύρα’ (η Εφύρα ήταν πόλη της αρχαίας Κορινθίας). Τα πορτοκάλια δεν ήταν γνωστά ακόμη, αφού εμφανίστηκαν στην Ευρώπη περίπου τον 15ο αιώνα, ήταν γνωστά όμως τα κυδώνια, που ονομαζόντουσαν ‘στρουθία’ ή ‘κοδύματα’. Δημοφιλή φρούτα επίσης ήταν τα σταφύλια, σε αρκετές ποικιλίες, που τα καλλιεργούσαν όμως περισσότερο να την παραγωγή κρασιού.
Το πιο αγαπητό φρούτο στους αρχαίους προγόνους μας ήταν το σύκο. Ήταν σχεδόν αντικείμενο λατρείας και γι αυτό οι αναφορές σε αυτό από ποιητές και συγγραφείς της εποχής δεν ήταν λίγες. Το σύκο της Αττικής θεωρείτο εξαιρετικής ποιότητας και νοστιμιάς, τόσο, που υπήρχε η αντίληψη ότι δεν θα έπρεπε να εξάγεται σε άλλες περιοχές αλλά να το απολαμβάνουν μόνο οι Αθηναίοι. Υπάρχουν αναφορές σε πολλές ποικιλίες σύκων όπως τα χελιδώνια, τα αγριόσυκα, οι φιβαλέοι, οι οπωροβασιλίδες, τα ασπρόσυκα γνωστά ως ‘λευκερίνεα’ και τα ‘οξάλια’ με ξινή γεύση, τα βασιλικά σύκα.
Στην Αχαΐα τα σύκα ωρίμαζαν τον χειμώνα και τα έλεγαν ‘κοδώνια’, ενώ στην Κέα υπήρχαν συκιές που καρποφορούσαν τρείς φορές τον χρόνο και λεγόντουσαν ‘τρίφορες’.
Η αγάπη των αρχαίων Ελλήνων για τα σύκα ήταν τέτοια που είχαν δημιουργήσει αρκετά τοπωνύμια (μερικά διατηρούνται μέχρι σήμερα) με το όνομα του φρούτου αυτού.
Πηγή